کتاب تاریخ‌نگاری محلی ایران در دورۀ اسلامی؛ تا سدۀ هفتم هجری (قنوات 1393: 434) از‌جمله کتاب‌های تاریخی است که بر جریان متن‌نگاری در عرصۀ تاریخ تکیه دارد؛ تاریخ متن‌نگاری در متن. به‌بیان‌دیگر، مقصد اثر بازنمایی وقایع یا جریان تاریخی نیست، بلکه در این مقام بازسازی ساز‌و‌کار تاریخ‌نگاری خاصی (محلی) در روند زمانی معین، از قرن سوم ...
بیشتر
کتاب تاریخ‌نگاری محلی ایران در دورۀ اسلامی؛ تا سدۀ هفتم هجری (قنوات 1393: 434) از‌جمله کتاب‌های تاریخی است که بر جریان متن‌نگاری در عرصۀ تاریخ تکیه دارد؛ تاریخ متن‌نگاری در متن. به‌بیان‌دیگر، مقصد اثر بازنمایی وقایع یا جریان تاریخی نیست، بلکه در این مقام بازسازی ساز‌و‌کار تاریخ‌نگاری خاصی (محلی) در روند زمانی معین، از قرن سوم تا هفتم هجری قمری، است. سیر تحول تاریخ‌نگاری محلی از تک‌نگاری‌های مکان‌مند، مانند فتوح و خراج تا زندگی نامه‌ها درقالب طبقات و رجال و ورود به تاریخ‌نامه‌های محلی از‌جمله نمای روند متحولی را در این عصر نشان می‌دهند. بنابراین، کتاب حاضر سعی در بازنمایی یک روند در اسلوب و روش معنی‌دار گذشته‌نگاری معطوفِ تاریخ‌نگاری است. آیا نویسندگان به جنس و طبیعت نوشته‌های خود خودآگاهی داشته‌اند؟ دیدگاهی که در این کتاب قالب است و با آن نویسنده به عمق زمان فرو رفته و درصدد بازانگاری آن برآمده درواقع نگاه اسلوب‌مند تاریخ محلی است که از دریچۀ فصل کلیات این کتاب به منابع ورود می‌کند. فرایند منابع روشن‌گر سنت غنی تولید به‌منظور ماندنی‌کردن زمان گذشته در متون است. بنابراین، روند بازسازی و بازانگاری متون در قالب‌یافتن چهارچوب‌های در مدار روش و نگرش به‌واقع توانسته است گویای سنت غنی تاریخ‌نگاری محلی در ایران دورۀ میانه باشد. اینک تاب نمایش روند تکاملی تاریخ‌نگاری محلی در ایران تا قرن هفتم هجری قمری است. فرض اساسی این کتاب این است که زمان و جغرافیا (مکان) و نظام‌های سیاسی مثلث تحول در تاریخ‌نگاری محلی دانسته می‌شوند.
