این مقاله کتاب روایت‌پژوهی درزمانی: سنجش روش‌های قصه‌گویی و داستان‌نویسی در فارسی را از حیث شکل و محتوا مرور، بررسی، و نقد می‌کند. ابتدا، فصل‌های اصلی کتاب مرور می‌شوند و سپس، مطالب و موضوعات هر فصل در پرتو رویکردهای نقد و نظریۀ روایت‌شناسی جداگانه بررسی و تحلیل می‌شوند. نویسنده در فصل اول، بحث متالپسس را بررسی می‌کند، لیکن ...
بیشتر
این مقاله کتاب روایت‌پژوهی درزمانی: سنجش روش‌های قصه‌گویی و داستان‌نویسی در فارسی را از حیث شکل و محتوا مرور، بررسی، و نقد می‌کند. ابتدا، فصل‌های اصلی کتاب مرور می‌شوند و سپس، مطالب و موضوعات هر فصل در پرتو رویکردهای نقد و نظریۀ روایت‌شناسی جداگانه بررسی و تحلیل می‌شوند. نویسنده در فصل اول، بحث متالپسس را بررسی می‌کند، لیکن در معرفی این مفهوم چندان دقیق عمل نمیکند. در فصل دوم نیز روایتگردانی و انواع آن را برمیشمرد، لیکن معیاری برای دستهبندیهای خود ارائه نمیکند. در فصل سوم، ضمیر دومشخص را بررسی می‌کند، لیکن زبان مبهم نوشتار درک خواننده را از این فصل کمرنگ می‌کند. در فصل آخر، کانونیشدگی فرضی را بررسی می‌کند که در تبیین آن بهخوبی عمل می‌کند. در فرایند بررسی مطالب، ضمن تقدیر از تلاشهای نویسنده در ارائة اثری درخور تأمل، نکاتی له و علیه ادعاهای نویسنده ارائه شده و درپایان، پیشنهادهایی برای بهترشدن کیفیت کتاب ارائه میشود.
