روششناسی
علی ابراهیمپور
چکیده
«جریانشناسی» پدیدهای جدید در ایران معاصر است که عنوان جلسات و کتب متعددی را در عرصههای علم، فرهنگ، و سیاست بهخود اختصاص داده است. اما مشکل این مباحث فقر ادبیات و چهارچوب نظری مشخص و عدم حاکمیت انضباطهای علمی بر آن است که باعث سوءتفاهمها، تشتتآرا، و درهمریختگی معرفتی شده و مخاطبان را دچار سردرگمی و تحیر کرده است. ...
بیشتر
«جریانشناسی» پدیدهای جدید در ایران معاصر است که عنوان جلسات و کتب متعددی را در عرصههای علم، فرهنگ، و سیاست بهخود اختصاص داده است. اما مشکل این مباحث فقر ادبیات و چهارچوب نظری مشخص و عدم حاکمیت انضباطهای علمی بر آن است که باعث سوءتفاهمها، تشتتآرا، و درهمریختگی معرفتی شده و مخاطبان را دچار سردرگمی و تحیر کرده است. برای حل این مشکل، جریانشناسی نه درحد مباحث ژورنالیستی، بلکه بهمنزلۀ دانشی موردتحقیق و نگاه درجهدومی مطالعه شده است. بر این اساس، مطابق ضوابط حکمت اسلامی در تعریف علوم به موضوعات، جریانشناسی دانشی است که یکی از حقایق اجتماعی به نام «جریان اجتماعی» را بهمنزلۀ موضوع خود برگزیده است. این مقاله درراستای تثبیت و تقویت هویت دانشی «جریانشناسی» با روش توصیفی و تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانهای، باتوجهبه اصل روششناختی رابطه و تناسب میان «روش» و «موضوع موردمطالعه» در چهارچوب نظری علم در سنت اسلامی، با تحلیل ابعاد هویت جریان اجتماعی، لوازم روششناسانۀ آن را بررسی و استخراج کرده و در قالب 30 عنوان ارائه داده است. این لوازم روششناسانه پیشنیازهای طراحی و صورتبندی الگوی علمی مطلوب جریانشناسی را فراهم میآورد.