چکیده شاعران اردوزبان که آثار شاعران بلندمرتبۀ فارسیزبان را چه در شکل و چه در محتوای اغلب قالبهای شعری اردو سرمشق خود قرار دادند، پس از گذشت سالهای زیاد و کسب مهارت، نمونههای قابل تأمل و پر مغز و نغزی را از خود به یادگار گذاشتند. در قصیدهسرایی هم از همان آغاز عدۀ زیادی از این شاعران طبعآزمایی کردند. در این بین، ...
بیشتر
چکیده شاعران اردوزبان که آثار شاعران بلندمرتبۀ فارسیزبان را چه در شکل و چه در محتوای اغلب قالبهای شعری اردو سرمشق خود قرار دادند، پس از گذشت سالهای زیاد و کسب مهارت، نمونههای قابل تأمل و پر مغز و نغزی را از خود به یادگار گذاشتند. در قصیدهسرایی هم از همان آغاز عدۀ زیادی از این شاعران طبعآزمایی کردند. در این بین، میرزا محمد رفیع سودا، علاوه بر دیگر موضوعات این قالب شعری چون مدح، ذم، هجو، در تشبیبهای بهاریه و عاشقانه، موضوع نعت رسول خدا، حضرت محمد(ص)، و منقبت ائمۀ اطهار(ع) را هم به طور ویژه سرلوحۀ کار خود قرار داده و قصیدههای ارزشمندی با آرایههای ادبی مناسب و بهجا با محتوای بسیار خوب و جذاب از خود به یادگار گذاشته است. در این مقاله، با روش توصیفی و تحلیلی، اجزای چند قصیدۀ نعتیه و منقبتیۀ او و مهارتش در پرداختن به اجزای گوناگون یک قصیده، از قبیل مطلع، تشبیب، تخلص، تجدید مطلع و مقطع توصیف و تحلیل شده است و مشخص شده که او در مدح ممدوحِ مقدس و دینی به جایگاه و اهمیت او وقوف کامل داشته و اغلب با درنظرگرفتن همین قداست و اهمیت، بهخوبی از عهدة ستایش و تعریف او برآمده است. انکسار و خضوع او در تمام قصیدهها در مقابل این بزرگواران و انتظار کرم و بخشش و شفاعت از آنها به جای چشمداشت مادی، که عموماً از یک ممدوح غیر دینی متصور است، از ویژگی مهم شعر سودا بهشمار میرود.
