Document Type : Research

Author

Abstract

Paradox is not only a literary rhetorical device or a poetic image, but also a logical, philosophical and cosmological concept. It had been neglected in the rhetorical and literary works of the past due to its being regarded the same as other literary devices such as metaphor. Persian poets, especially in mystical literature and modern poetry, have used the richest paradoxical ideas in their poems. In the light of such paradoxical phrases, their poetic language has gained a permanent effect and novelty. Using paradox, the poet reconciles between contradictory and incongruent matters, and creates the impossible which is the most beautiful and wonderful image of imagination. Paradoxical ideas were obviously manifested in Sanai’s mystical poems. Therefore, the oldest examples of paradoxical ideas can be found in his works. In the present paper, the issue of paradox in Sanai’s works is studied.

Keywords

Main Subjects

منابع
قرآن کریم.
بقلی شیرازی، روزبهان (1385). شرح شطحیات، به تصحیح هانری کربن، تهران: طهوری.
چناری، امیر (1377). متناقض‌نمایی در شعر فارسی، تهران: فرزان.
سراج، ابونصر (1914). کتاب ‌اللمع‌ فی ‌التصوف، تصحیح‌ از رینولد الین‌ نیکلسون ‌(مجموعة ‌یادنامة‌ گیب، 22)، لندن.
سنایی، مجدود بن آدم (1377). حدیقة‌الحدیقه ‌و‌ شریعة الطریقه، تصحیح از مدرس رضوی، تهران: دانشگاه.
سنایی، مجدود بن آدم (1360). مثنوی‌ها به انضمام شرح سیر العباد الی المعاد، با تصحیح و مقدمة مدرس رضوی، تهران: بابک.
سنایی، مجدود بن آدم (1362). دیوان، به سعی و اهتمام مدرس رضوی، تهران: سنایی.
فولادی، علیرضا (1387). زبان عرفان، قم: فراگفت.
لاهیجی، شمس‌الدین محمد (1371). مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز، به تصحیح محمدرضا برزگر خالقی و عفت کرباسی، تهران: زوار.
مولوی، جلال‌الدین محمد بن محمد (1375). مثنوی معنوی، تصحیح، مقدمه و کشف الابیات از قوام‌الدین خرمشاهی، تهران: ناهید.
میرصادقی، میمنت (1376). واژنامة هنر شاعری، تهران: کتاب مهناز.
‌هجویری ‌غزنوی، ابوالحسن‌ علی ‌بن ‌عثمان ‌الجلابی (1375). کشف‌المحجوب، با‌ مقدمة‌ قاسم ‌انصاری، تهران: طهوری.