منابع
اسپریگنز، توماس (1370). فهم نظریه‌‌های سیاسی، ترجمۀ فرهنگ رجایی، چ 2، تهران: آگاه.
بروجردی، مهرزاد (1377). روشنفکران ایرانی و غرب، ترجمۀ جمشید شیرازی، تهران: فرزان روز.
پلامناتز، جان (1367). شرح و نقدی بر فلسفة اجتماعی و سیاسی هگل، ترجمۀ حسین بشیریه، تهران: نی.
پلامناتز، جان (1374). «کاربرد نظریۀ سیاسی»، فلسفۀ سیاسی، ویراستۀ آنتونی کوئینتن، ترجمۀ مرتضی اسعدی، تهران: بهآور.
پوپر، کارل ریموند (1372). واقعی‌گرایی و هدف علم، ترجمۀ احمد آرام، تهران: سروش.
تیندر، گلن (1374). تفکر سیاسی، ترجمۀ محمود صدر، تهران: علمی و فرهنگی.
دارابی، علی (1382). سیاستمداران اهل فیضیه، بررسی، نقد، پیشینه و عملکرد جامعۀ روحانیت مبارز، تهران: سیاست.
دارابی، علی (1384، 29 آبان). «عدالت، فراگفتمان»، روزنامۀ جام جم.
دارابی، علی (1388الف). جریان‌‌شناسی سیاسی در ایران، تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی.
دارابی، علی (1388ب). رفتار انتخاباتی در ایران: الگوها و نظریه‌ها، تهران: صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران (سروش).
ظریفی‌‌نیا، حمیدرضا (1378). کالبدشکافی جناحهای سیاسی ایران، تهران: آزادی اندیشه.
قوچانی، محمد (1384). پدرخوانده و راست‌‌های جوان: افول اصلاح‌‌طلبان و ظهور اصول‌‌گرایان، تهران: سرایی.
کاظمی، عباس (1383). جامعهشناسی روشنفکری دینی در ایران، تهران: طرح نو.
کوهن، جوشو. آ. (1382). «مشورت و مشروعیت دموکراتیک»، فرهنگ اندیشه، ویژۀ اسلام، دولت و مشروعیت، ش 5.
میرسلیم، سید مصطفی (1384). جریان‌‌شناسی فرهنگی بعد از انقلاب اسلامی ایران (1357 - 1380)، تهران: مرکز بازشناسی اسلام و ایران (باز).
Plamenatz, Johan (1963). Man and Society, A critical Examination of Some Important Social and Political Theories from Machiavelli to Marx, Vol.1, London: Longmans, Green and Co Ltd.
Skinnr, Quentin (1988). Meaning and Context, Princeton New Jersey: Princeton University.
http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8807060340
