علوم سیاسی
علیرضا ملائی توانی؛ ساره عسگری
چکیده
این مقاله به نقد صوری و محتوایی کتاب زنان در عرصة قانون‌گذاری ایران (1395-1285ش) نوشتة منوچهر نظری اختصاص یافته است. این کتاب از معدود پژوهش‌های منتشرشده با موضوع حق رأی زنان به‌شمار می‌رود؛ ازاین‌رو، درخور توجه و تأمل است. مهم‌ترین نقدهای صوری وارد بر این اثر عبارت از این است که مؤلف رسم امانت‌داری را به‌جا نیاورده است؛ برخی مطالب ...
بیشتر
این مقاله به نقد صوری و محتوایی کتاب زنان در عرصة قانون‌گذاری ایران (1395-1285ش) نوشتة منوچهر نظری اختصاص یافته است. این کتاب از معدود پژوهش‌های منتشرشده با موضوع حق رأی زنان به‌شمار می‌رود؛ ازاین‌رو، درخور توجه و تأمل است. مهم‌ترین نقدهای صوری وارد بر این اثر عبارت از این است که مؤلف رسم امانت‌داری را به‌جا نیاورده است؛ برخی مطالب و نقل‌قول‌های مهم یا کاملاً فاقد استناد است یا فاقد استنادهای صحیح. در بسیاری موارد به‌جای بهره‌گیری از متون دست‌اول از پژوهش‌های دست‌دوم استفاده شده است و گاه پژوهش‌های دست‌دوم به‌مثابۀ منبع واسط عامدانه حذف شده و نویسنده بی‌آن‌که خود به منابع دست‌اول رجوع کرده باشد به آن‌ها استناد کرده است. ازجمله نقدهای محتوایی می‌توان به این موارد اشاره کرد: ناهم‌خوانی عنوان با محتوا؛ فقدان منابع دست‌اول و اصلی چون اسناد، مشروح مذاکرات، نشریات، خاطرات، گزارش‌های رسمی، و تاریخ‌نگاری‌های هم‌زمان؛ بی‌توجهی مؤلف به سیر رخدادها و وقایعی که طی 57 سال به کسب حق رأی زنان منجر شد؛ فقدان تحلیل برخی رخدادها و عبور شتاب‌زده، سطحی، و گذرا از بسیاری وقایع و دیدگاه‌ها، و نیز تناقض‌گویی‌هایی که در برخی تحلیل‌ها ارائه شده است. باتوجه‌به جمیع نقدهای صوری و محتوایی وارده می‌توان گفت که کتاب برخلاف عنوان پرطمطراقش حتی از ارائة گزارشی دقیق از وقایع منجر به حق رأی زنان ناتوان است.
