نوع مقاله : پژوهشی

نویسنده

استادیار زبان و ادبیات فارسی، عضو هیئت‏علمی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

چکیده

تعیین تلفظ لغات براساس وزن عروضی و قافیه از دیرباز درمیان ادبا و لغت‏‌نویسان فارسی مطرح و محل بحث بوده است و در دورۀ معاصر نیز مصححانِ آثار کهن فارسی به این مقوله توجه نشان داده‌‏اند. اخیراً وحید عیدگاه طرقبه‌‏ای (1399) پژوهشی جامع در این باب با نام تلفظ در شعر کهن فارسی به‏‌طبع رسانده که در آن یافته‏‌های فراوانی در زمینۀ تلفظ‏‌‌های شاذ و گویشی هم‏راه برخی پیش‏نهادهای تلفظی ارائه شده است. در مقالۀ حاضر برخی حدس‏‌های مؤلف کتاب، برمبنای ملاحظاتی لغوی، رد و نقد شده است. ازآن‌‏جاکه این ملاحظات ناظر به تلفظ لغات است، فرای نقد کتاب و در چشم‌‏اندازی کلی می‏توان از آن در سایر پژوهش‏‌های مشابهِ آتی استفاده کرد. مرور این شواهد گویای چند خطا و ضعف روش‏‌شناختی در این اثر است: نخست، غفلتِ مؤلف است از پاره‏‌ای واژه‏‌های زبان‏‌های ایرانی میانه و نو؛ دوم، گرایش وی به نظام‏‌سازی به قیمت چشم‏‌بستن بر پاره‌‏ای استثناها؛ اشکالی که با ادعای «استقرای تام» و نقد «نگاه یک‏سان‌‏ساز و تعمیم‌‏گر» در پژوهش ایشان در تضاد است. سرانجام، باید به مهم‏‌ترین مورد اشاره کرد که غلبۀ نوعی درک تجویزی از مسائل آواییِ گویشی است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

Lexical Considerations on a Number of Pronunciations Proposed in the Book Pronunciation in Early Persian Poetry: Using Poetry to Determine Old Pronunciations

نویسنده [English]

  • Seyyed Mehdi Dadras

Assistant professor of Persian language and literature, Urmia University, Urmia, Ir

چکیده [English]

Determining the pronunciation of words - based on the prosodic meter and rhyme - has been a topic of long discussion for Persian literati and lexicographers, and in the modern era, editors of Early Persian literature have also shown great interest in this subject. Recently, Vahid Idgah Torghabei (1399/ 2020) has done a comprehensive study on this subject, titled “Pronunciation in Early Persian Poetry”, in which he presents numerous findings on uncommon and dialectic alongside some pronunciation suggestions. In the current study, some of the author’s conjectures are criticized and denied based on lexical considerations. Since these considerations emphasize the pronunciation of words, besides criticizing the book, they can be utilized in future similar research in the general sense. Reviewing this evidence reveals some flaws and methodologic weaknesses in this work: First, the authorʼs inadequate mastery over the lexicon of Middle and New Iraninan languages. Second, his tendency towards systematization by the cost of neglecting exceptions which is in contrast with the claim of “Total Inductionˮ and the critique of “Uniforming and generalizing Outlookˮ in the study. Finally, the most critical problem of his methodology, is the domination of a prescriptive understanding of phonetic features of dialects.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Early Persian Poetry
  • Etymology
  • Pronunciation
  • Prosody
  • Rhyme
آموزگار، ژاله و احمد تفضلی (1382)، زبان پهلوی: ادبیات و دستور آن، تهران: معین.
ارجانی، فرامرز‌بن خداداد (1385)، سمک عیّار، تصحیح پرویز ناتل خانلری، 5 ج، تهران: آگاه.
اسدی طوسی، ابومنصور احمد‌بن علی (1365)، لغت فرس، تصحیح فتح‏الله مجتبایی و علی‏اشرف صادقی، تهران: خوارزمی.
ایزدپناه، حمید (1381)، فرهنگ لری، تهران: اساطیر.
برهان، محمدحسین‌‌‌بن خلف تبریزی (1391)، برهان قاطع، به‏اهتمام محمد معین، 5 ج، تهران: امیرکبیر.
بهار، محمدتقی (1389)، سبک‏شناسی، 3 ج، تهران: امیرکبیر.
حسن‏دوست، محمد (1389)، فرهنگِ تطبیقی ـ ‏موضوعیِ زبان‏ها و گویش‏های ایرانیِ نو، 2 ج، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
حسن‏دوست، محمد (1393)، فرهنگ ریشه‏شناختی زبان فارسی، 5 ج، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
حسنی، حمید (1393)، «اسکان: مبحثی مشترک میانِ عروض و آواشناسی زبان فارسی»، جشن‏نامۀ دکتر فتح‏الله مجتبایی، به‏کوشش علی‏اشرف صادقی و ابوالفضل خطیبی، تهران: هرمس.
خانلری، پرویز (1392)، دستور تاریخی زبان فارسی، به‏کوشش عفت مستشارنیا، تهران: توس.
رضایی باغ‏بیدی، حسن (1385)، راه‏نمای زبان پارتی، با ضمیمۀ واژه‏نامۀ پارتی، به‏کوشش عسکر بهرامی، تهران: ققنوس.
رضایی، جمال (1377)، بررسی گویش بیرجند، به‏اهتمام محمود رفیعی، تهران: هیرمند.
زمردیان، رضا (1385)، واژه‏نامۀ گویش قاین، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
سپهر، محمدتقی (1383)، براهین‏العجم، با حواشی و تعلیقات سیدجعفر شهیدی، تهران: دانشگاه تهران.
سعدی، مصلح‌بن عبدالله (1385)، کلیات سعدی، به‏کوشش مظاهر مصفا، تهران: روزنه.
سلامی، عبدالنبی (1381)، فرهنگ گویش دوانی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
سلامی، عبدالنبی (1383)، گنجینۀ گویش‏شناسی فارس، ج 1، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
سلامی، عبدالنبی (1384)، گنجینۀ گویش‏شناسی فارس، ج 2، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
شاپوران، علی (1398 [انتشار: زمستان 1399])، «تلفظ در شعر کهن فارسی: سرمشق بایدها و نبایدهای پژوهش (1)»، گزارش میراث، س 4، ش 86 و 87.
صادقی، علی‏اشرف (1357)، تکوین زبان فارسی، تهران: دانشگاه آزاد ایران.
صادقی، علی‏اشرف (1387)، «تحول -a پایانی کلمات به -e»، جشن‏نامۀ استاد اسماعیل سعادت، زیر نظر حسن حبیبی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
طاهری، اسفندیار (1389)، گویش بختیاری کوهرنگ، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
طاهری، اسفندیار (1395)، گویش لری بویراحمدی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
عطار، محمدبن ابراهیم (1388)، الهی‏نامه، تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
عطار، محمدبن ابراهیم (1398)، تذکرۀالاولیاء، تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، 2 ج، تهران: سخن.
عیدگاه طرقبه‏ای، وحید (1399)، تلفظ در شعر کهن فارسی: بهره‏گیری از شعر در شناخت تلفظ‏های دیرین، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، با همکاری انتشارات سخن.
لازار، ژیلبر (1341)، اشعار پراکندۀ قدیم‏ترین شعرای فارسی‏زبان، ج 2، تهران: قسمت ایران‏شناسی انستیتو ایران و فرانسه.
مایل هروی، نجیب (1380)، تاریخ نسخه‏پردازی و تصحیح انتقادی نسخه‏های خطی، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مددی، ظهراب (1392)، واژه‏نامۀ زبان بختیاری، اصفهان: ظهراب مددی.
مقیمی، افضل و دیگران (1394)، فرهنگ واژه‏های لری بویراحمدی، سی‏سخت: فرهنگ مانا.
مکنزی، دیوید نیل (1379)، فرهنگ کوچک زبان پهلوی، ترجمۀ مهشید میرفخرایی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مولوی، جلال‏الدین محمد (1378)، کلیات شمس (دیوان کبیر)، ج 1، تصحیح بدیع‏الزمان فروزانفر، تهران: امیرکبیر.
مولوی، جلال‏الدین محمد (1386)، دیوان کبیر، کلیات شمس تبریزی، نسخۀ قونیه، توضیحات، فهرست، و کشف‏الابیات توفیق هـ . سبحانی، 2 ج، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
ناصرخسرو (1384)، سفرنامۀ ناصرخسرو قبادیانی، به‏انضمام روشنایی‏نامه و سعادت‏نامه، تصحیح محمود غنی‏زاده، تهران: اساطیر.
نیبرگ، هنریک ساموئل (1381)، دستورنامۀ پهلوی، ج 2، شرح واژگان و دستورزبان، تهران: اساطیر.
نیرومند، محمدباقر (2535)، واژه‏نامه‏ای از گویش شوشتر، تهران: فرهنگستان زبان ایران.
نیشابوری، ابرهیم‌بن منصور (1384)، قصص‏الانبیاء (داستان‏های پیغامبران)، به‏اهتمام حبیب یغمایی، تهران: علمی و فرهنگی.
همایون‏فر، بابا (1386)، بررسی گویش اسفراین، تهران: چاپار.
 
Boyce, M. (1977), A Word-List of Manichaean Middle Persian and Parthian, With a Reverse Index by R. Zwanziger, Acta Iranica, 9a, Troisième Série, Textes et Mémoires, vol. II- Supplement, Téhéran-Liège: Bibliothèque Pahlavi.
Kent, R. G. (1953), Old Persian: Grammar, Texts, Lexicon, Tehran: Tahouri (2010).
Zhukovski, V. A. (1922), Materialy Dlja Izučenija Persidskih Narečij [Materials for the Study of Persian Dialects], III. Petrograd (Reprint: Tehran 1976).